ارتباط کمال گرایی و اختلال اضطراب فراگیر با میانجی گری تفکر ارجاعی

چکیده هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین ارتباط کمال­­گرایی و اختلال اضطراب فراگیر با میانجی­گری تفکر ارجاعی بود. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل تمام بیماران مراجعه­کننده به بیمارستان رازی شهر قزوین به تعداد 29800 نفر در سال 1394 بود. از میان آن­ها به روش نمونه­گیری قضاوتی در دسترس 221 نفر انتخاب شدند که مشخصه­های اختلال اضطراب فراگیر را داشتند. ابزار پژوهش مقیاس های کمال­گرایی فلت و هویت 1991، اضطراب فراگیر اسپیتزر 2006 و تفکر ارجاعی اهرینگ، زستچ، ویداکر، واهل و اهلرس (2010) بود. داده­ها با استفاده از روش الگویابی معادله های ساختاری تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد تفکر ارجاعی ارتباط بین کمال­گرایی و اضطراب فراگیر را میانجی­گری می­کند (21/0 = β، 05/0>p). همچنین اثر مستقیم کمال­گرایی بر تفکر ارجاعی (47/0 = β، 01/0>p) و اثر مستقیم کمال گرایی بر اضطراب فراگیر (16/0 = β، 05/0>p) تأیید شد. نتیجه گیری: کمال­گرایی و تفکر ارجاعی به­نوعی نقشی پیش­بینی کننده برای اضطراب فراگیر دارند. افراد کمال گرایی که مشخصه­های تفکر ارجاعی را دارند، اضطراب فراگیر بیش تری را متحمل می­شوند. از این­رو توصیه می­شود در تدوین برنامه­های درمانی برای اضطراب فراگیر، به کمال­گرایی و تفکر ارجاعی توجه ویژه مبذول شود.